Eye tracking to technologia polegająca na śledzeniu ruchów gałki ocznej w celu analizy aktywności wzrokowej użytkownika. Oznacza to, że za pomocą wzroku możemy wskazać, zaznaczyć element na ekranie, tak samo jak byśmy zrobili to ręką lub myszką.

Urządzeniem, które rejestruje ruchy gałek ocznych jest eye tracker, w Polsce nazywany również okulografem.

Składa się on z:

• oświetlaczy LED, które emitują promieniowanie podczerwone (IR) o długości fali ,
• kamery IR,
• oprogramowania komputerowego, które wyznacza kierunek patrzenia (punkt fiksacji wzroku) użytkownika w oparciu o uzyskany z kamery IR obraz oczu.

Odbicia (glinty) oświetlaczy podczerwonych na rogówce oka nie zmieniają swojego położenia podczas ruchów gałką oczną, dlatego pełnią rolę punktów referencyjnych względem poruszającej się źrenicy w procesie wyznaczania położenia punktu fiksacji wzroku na ekranie.

Poniżej zaprezentowano przykładowy obraz z kamery eye trackera. Widoczny jest obrys źrenicy (niebieska obwódka) oraz 2 odbicia podczerwieni (glinty). Należy zaznaczyć, że jest to obraz rejestrowany przez kamerę czułą na podczerwień – glintów nie widać gołym okiem.

Dzięki znajomości położenia punktów charakterystycznych (tj. środka źrenicy i glintów), jak również zastosowaniu złożonych operacji obliczeniowych, system z dużą dokładnością wyznacza punkt, na który w danym momencie patrzy użytkownik (tj. punkt fiksacji wzroku).

Eye tracker jest innowacyjnym rozwiązaniem stosowanym w medycynie, terapii i edukacji, który w połączeniu z ekranem, statywem oraz odpowiednim oprogramowaniem może stać się swoistą protezą mowy dla osób, które nie mogą posługiwać się słowem mówionym, a także nie mogą pisać ani wykonywać gestów.

Do takich osób należą m.in. pacjenci po:

• urazach czaszkowo-mózgowych,
• wypadkach,
• śpiączce,
• nagłych zatrzymaniach krążenia,
• udarach,

a także pacjenci zmagający się z takimi chorobami jak stwardnienie zanikowe boczne (SLA), mózgowe porażenie dziecięce (MPD) itp. Jednym słowem są to stany neurologiczne prowadzące do całkowitego paraliżu –czterokończynowego oraz braku komunikacji werbalnej.

Systemem, który wykorzystuje właśnie technologię eye trackingu jest C-Eye, który powstał z myślą o pacjentach niekomunikujących się wskutek uszkodzenia mózgu.

W sytuacji, kiedy pacjent jest unieruchomiony i nie może porozumieć się z otoczeniem za pomocą mowy czy gestów, jedyną formą nawiązania przez niego kontaktu pozostaje wzrok. W takich przypadkach eye tracking daje chorym możliwość interakcji z otoczeniem, wyrażenia swoich potrzeb.

Ważne jest, aby przed rozpoczęciem pracy zrobić test zdolności wzrokowych pacjenta.  Za pomocą eye trackera widzimy, gdzie na ekranie podąża wzrok pacjenta. Pozwala określić czy jego ruchy oczu (ruchy sakkadowe) są krótkie i szarpane, czy płynne i wolne. Możliwe jest też zbadanie, czy pacjent obejmuje wzrokiem cały ekran, czy też porusza się w wybranym obszarze, co może oznaczać zaniedbywanie stronne. Wiedząc, że pacjent ma problemy wzrokowe, również możemy za pomocą C-Eye’a przeprowadzić terapię widzenia, która „udrożni” kanał wzrokowy (poprzez który pacjent kontaktuje się z urządzeniem), i w efekcie – usprawni  komunikację.

Bardzo ważnym zastosowaniem eye trackingu jest zobiektywizowanie oceny stanu pacjenta, dzięki śledzeniu jego aktywności wzrokowej (czyli obserwowaniu na co reaguje i na co patrzy w danym momencie pacjent), możemy stwierdzić, czy wykonuje polecenia i wodzi wzrokiem intencjonalnie, a co za tym idzie czy jest świadomy i w jakim stopniu.

Jest to przełom w diagnozowaniu pacjentów, gdyż minimalizuje to odsetek błędnych diagnoz pacjentów świadomych, którzy za pomocą popularnych skal behawioralnych (psychologiczne skale oceny pacjenta bazujące na obserwacji i subiektywnej ocenie zachowań pacjenta) uznawani byli za osoby w stanie wegetatywnym.

Podsumowując zastosowanie eye trackingu w terapii daje dwie podstawowe korzyści:

• Śledzenie aktywności wzrokowej pacjenta:

daje to możliwość sprawdzenia, co konkretnie przyciąga uwagę chorego na wyświetlanym ekranie

• Interakcja wzrokowa z urządzeniem:

Daje możliwość choremu sterowania komputerem poprzez wybieranie za pomocą wzroku konkretnych elementów na ekranie (komunikaty tekstowe, obrazkowe lub dostępne na wirtualnej klawiaturze litery, co w efekcie przekłada się na poczucie sprawczości i dokonywania samodzielnych wyborów oraz daje terapeutom niezastąpione narzędzie terapeutyczne.