Autorzy artykułu: Katarzyna Kujawa, Alina Żurek, Agata Gorączko, Roman Olejniczak, Grzegorz Zurek

Trzeci artykuł z serii poświęcony był możliwości wykorzystania C-Eye do poprawy funkcji wzrokowo-przestrzennych u pacjentów z zaburzeniami świadomości. W tym celu zastosowany został trening okoruchowy, który trwał przez 6 tygodni, podczas którego pacjenci raz w tygodniu wykonywali zadania z poszczególnych kategorii dotyczących funkcji wzrokowo-przestrzennych (rysunek poniżej). W badaniu chodziło o sprawdzenie czy taki trening jest w stanie poprawić czas aktywnej pracy pacjenta z okulografem, a zatem czy poprawia się sprawność jego kontroli nad ruchani gałek ocznych.

Ryc. 1 Przykłady zadań funkcji wzrokowo-przestrzennych.

Grupa pacjentów z zaburzeniami świadomości miała duże trudności z utrzymaniem stanu pobudzenia; aktywna praca z urządzeniem przez cały czas trwania sesji była dla nich na tyle dużym wyzwaniem, że większość z nich była w stanie aktywnie pracować z C-Eye’em do 30 minut łącznie. Nie mogąc inaczej dać znać o swej niechęci do pracy z okulografem pacjenci na początku badań często zamykali oczy, patrzyli poza ekran lub skupiali wzrok na czymś innym co ich osobiście zainteresowało.

Interesująca była zmiana jaka dokonała się po zakończeniu 6-tygodniowego treningu okulomotorycznego:

1) czas aktywnej pracy z okulografem znacząco się wydłużył,

2) pacjenci byli w stanie dłużej utrzymać wzrok na piktogramie

3) charakteryzowali się większą precyzją w fiksacji wzroku (patrzyli na piktogram, a nie poza jego granice),

4) szybciej zaznaczali odpowiedzi na pytania i płynnie wodzili wzrokiem,

5) ci pacjenci, którzy początkowo mieli problemy z ruchami sakkadowymi (patrzenie na drugą stronę ekranu) po zakończonym treningu byli w stanie patrzeć w kierunku, który wcześniej sprawiał im trudność,

6) byli w stanie wykonać większą liczbę poleconych im zadań (najlepiej radzili sobie z poleceniami w których rozpoznawali kolory zaś największe zmiany wyników zaobserwowano w przypadku umiejętności rozpoznawania kształtów i składania fragmentów obrazu w całość)

Ryc. 2. A – rozpoznawanie obiektów, B – percepcja wielkości, C – percepcja kolorów, D –  percepcja struktur obiektów-liter, E – percepcja struktur obiektów-przedmiotów, F – znajdowanie różnic między obrazami, G – składanie fragmentów obrazu w kompletny obraz

Podsumowując możemy powiedzieć, że prawie we wszystkich kategoriach funkcji wzrokowo-przestrzennych doszło do poprawy (z wyjątkiem rozpoznawania różnic między obrazkami).

Wyniki badania pokazują, że systematyczna praca z C-Eye’m wydłuża czas aktywnej interakcji pacjenta z otoczeniem poprzez poprawę sprawności motorycznej oczu, podnosi też poziom wybranych funkcji poznawczych.

Cały artykuł można znaleźć tu: https://www.mdpi.com/1660-4601/19/5/3081